This week Gijsbert Kamer wrote a good review in national Dutch newspaper on the Monochromes-album of MoonTrio. Erno Elsinga wrote a review for jazzenzo.nl.
To decide for yourself how the music is, please check the album.
Volkskrant:
Moon Trio weet de elektronica mooi te integreren in het warme bandgeluid ★★★☆☆
Op Monochromes, het tweede album dat toetsenist Jeroen van Vliet met zijn Moon Trio maakte, is het gebruik van elektronica nog beter geïntegreerd in het warme bandgeluid dan op het album Earth-Time uit 2016. In veel stukken op het mooie, wat melancholieke album zijn de zoemende synths van Van Vliet, de pulserende basnoten van Cord Heineking en de door drummer Mark Schilders aangebrachte analoge effecten niet zomaar wat versiering.
De elektronica maakt deel uit van de constructie, al is het de akoestische piano van Van Vliet die centraal staat: soms stevig in duel met bas en drums, wat zeker in de eerste paar nummers een wat opzwepend, GoGo Penguin-achtig geluid veroorzaakt.
Naarmate het album vordert nemen het tempo en de dynamiek wat af. De dan meer naar Brian Eno’s ambient neigende stukken hebben veel sfeer en zijn mooi met diepte geproduceerd; maar een beetje jammer is het verlies van energie wel, want daarmee gaat de spanning er ook een beetje uit.
Jazzenzo.nl:
CD-RECENSIE
door: Erno Elsinga
Pianist Jeroen van Vliet (1965) oogst bewondering vanwege zijn lyrische spel dat gevormd wordt door een bijzondere timing, toucher en intonatie. Doordachte klanken in verschillende lagen die sfeervol of groovend tot wasdom komen. Verbonden aan uiteenlopende projecten verschijnt met regelmaat eigen werk zoals het in mei uitgebrachte ‘Monochromes’, het tweede album van Moon Trio met Cord Heineking op contrabas en drummer Mark Schilders.
Evenals op het debuutalbum ‘Earth-Time’ speelt elektronica een prominente rol. Van Vliet wil de ruimtelijkheid in zijn spel verder verbreden maar ook de bron van het geluid – de piano – behouden. Een zoektocht naar mogelijkheden die op het debuut voorzichtig werd ingezet en op ‘Monochromes’ een meer experimenteel karakter krijgt.
Het album opent met een improvisatie, een van de vier die het album bevat. Flarden piano, verstilde experimentele klanken, een dolende bas en drums. Van de overige composities nam Van Vliet verreweg de meeste voor zijn rekening. Open stukken waarin het trio indachtig de albumtitel ‘eenkleurige’ gedachten de vrije loop geeft in een aaneensluitende sfeer. De ruimtelijkheid wordt benadrukt door een elektronica-nevel die traag over het muzikale landschap trekt.
Daarnaast bevat ‘Monochromes’ meer door melodie omlijste werken zoals het mysterieuze ‘Safar’, het verhalende ‘Ponder’, het groovende ‘Traffic’ of het tragische ‘Reminiscence’.
‘Monochromes’ is een album waarvan de samenhang zich langzaam ontrolt. Een organisch bouwsel van dicht bij elkaar liggende stemmingen, melancholisch en vervreemdend. Hoe vaker je het beluistert, hoe meer je er door gegrepen wordt.